Hoi allemaal,
Hoe is het met jullie?
Met mij hier alles oke!
Ik las net even mijn vorige blogberichten en zie dat ik nog niet veel over Ghana zelf verteld heb.
Om eerlijk te zijn wist ik in het begin zelf ook niet veel over Ghana. Ik weet ook niet precies waarom ik Ghana gekozen heb. De cambodja-plannen gingen niet door dus moest ik iets anders zoeken en het eerste waar ik aan dacht was Ghana. Vraag me niet waarom want ik wist eigenlijk niets over dat land. Ghana kwam het eerst in me op dus ik heb niet verder gezorgd en gewoon mijn intuitie gevolgd. Door "vrijwilligerswerk Ghana" op internet in te tikken ben ik bij CID Ghana terechtgekomen en ik heb hen dan onmiddelijk en mailtje gestuurd. Een paar dagen later belden ze mij op en zeiden ze dat ze een weeshuis wisten waar ik kon werken en dat ze een gastgezin voor me zouden zoeken. Ik ben dan dezelfde dag nog vliegtickets gaan kopen, mezelf gaan laten inenten, mijn visum gaan aanvragen en 4 dagen later zat ik op het vliegtuig... En nu zit ik hier :-) Niet wetend, waarom ik Ghana heb gekozen, maar wel heel blij met die "keuze".
Ondertussen heb ik Ghana wel leren kennen natuurlijk. Om te beginnen is het hier heel warm! 35 graden ongeveer... Hoewel het nog regenseizoen is. Vaak begint het 's avonds ineens heel hard te waaien en dan is er overal spanning te merken. Alle kraampjes worden opgedoekt, was wordt binnengehaald,... Net zoals honden die erg onrustig worden als ze voelen dat het gaat onweren. Plots valt dan de regen met bakken uit de lucht en dan ligt heel de stad plat. Er is niemand meer op straat te bespeuren, geen taxi's, geen mensen, zelfs de geiten lijken verdwenen te zijn. De elektriciteit valt dan ook regelmatig uit.
Qua natuur is Ghana heel afwisselend. Op de bus van Accra, het Zuiden naar Tamale, het Noorden zag ik het landschap enorm veranderen. In het Noorden is het redelijk droog en savanne-achtig. Nu in het regenseizoen valt dat nog mee maar in het droge seizoen zou er bijna geen groen te zien zijn. In andere delen van het land heb je dan wel veel meer groen en tropische regenwouden. Je hebt ook een groot meer in Ghana, het voltameer. In deze regio zijn er ook veel bergen en watervallen. Maar daar heb ik nog niet mee kunnen kennismaken, dat is pas voor in december als ik wat ga rondreizen.
Tamale zelf is erg druk. Ze verkopen ook echt bijna alles op straat. Het is zo'n chaos in Town (het centrum). Zoals ik al gezegd heb: organisatie is echt niet hun sterkste kant. In een restaurant moet je vaak meer dan een uur op je eten wachten. En vaak brengen ze je dan nog het verkeerde ook... Het is soms wel frustrerend om in zo'n chaos te leven als je in Belgie zoveel structuur gewoon bent. Vooral als ik door town fiets merk ik dit heel hard. Het verkeer is verschrikkelijk. Auto's rijden hier zo gevaarlijk... Ze houden ook totaal geen rekening met voetgangers of fietsers. Je fietst hier naast de toeterende auto's, moet ondertussen proberen tussen de hoop slenterende mensen heen te geraken en moet ook nog eens zien dat je de geiten ontwijkt... Gelukkig is dit enkel in het centrum, als je wat verder gaat is het wel heel relaxed fietsen.
Je merkt ook direct een groot verschil tussen de mensen die aan de grote straten wonen en de mensen die in de zijstraten en kleine straten wonen. In de buitenwijken zie je ook veel meer hutjes i.p.v. huizen. Over het algemeen is er in Ghana een groot verschil in armoede en rijkdom. Je ziet ook heel veel verschillende kledij. Sommigen dragen jeansbroeken en Westerse kledij en anderen dan weer net heel traditionele gewaden. Het mooie aan Ghana is dat je hier wel veel verschillen ziet maar dat iedereen elkaar wel gelijk lijkt te behandelen (voor zover ik gezien heb toch). Mensen zijn hier mensen; ongeacht hoe ze eruit zien, hoeveel geld ze hebben, waar ze vandaan komen of welke godsdienst ze hebben. Moslims en christenen leven hier dan ook in harmonie met elkaar. Op veel gebieden is Ghana een echt voorbeeldland. Ook op politiek vlak gaat het goed. Ghana is een democratie en heeft een stabiel bestuur. Daar zijn de Ghanezen dan ook erg trots op.
De Ghanezen zelf zijn een heel vriendelijk en muzikaal volkje. Als ze muziek horen beginnen ze spontaan te dansen. Je ziet hen er dan ook helemaal in opgaan. Heel hun lichaam beweegt mee op het ritme van de muziek. Zelfs de baby"tjes in het weeshuis kunnen er wat van! Ze zijn superschattig als ze muziek horen :)
Ze lijken hier ook altijd vrolijk te zijn en lachen heel veel. En lachen is hier niet gewoon lachen, ze hebben echt de grappigste schaterlach die je u kunt voorstellen. Schokkeschouder, schuddebuik en billeklets inbegrepen! De Ghanezen zijn ook heel vriendelijk en behulpzaam. Hulp afslaan is hier erg onbeleefd want ze willen je juist heel graag helpen. Ze vinden het dan ook een hele eer als je hun hulp vraagt. Ik heb al een paar keer meegemaakt dat ik hier iemand de weg vroeg en dat die persoon in plaats van me de weg uit te leggen gewoon met me meeliep tot waar ik moest zijn. Al is dat meer als een kwarter wandelen, geen probleem...
Toch hebben ze ook wel gekke gewoontes hoor. Ik kan er niet direct opkomen maar er zijn er wel wat...
Ze zijn ook heel gelovig. De christenen gaan elke week naar de kerk en de moslims bidden meerdere keren per dag. Wat ook erg opvalt is hoe bijgelovig ze wel niet zijn... Op tv zie je bv. regelmatig een programma waar een profeet voorspellingen doet of mensen probeert te verlossen van het kwade. En ze geloven dat dan ook allemaal he! Ze geloven ook dat overledenen verder leven in andere mensen. Mijn broertje Elton is bv. naar zijn grootvader genoemd. En nu dat deze gestorven is geloven ze dat hij verder leeft in Elton. Zijn moeder en tantes noemen hem zelfs "daddy". Veel mensen willen ook niet dat je foto's van hen neemt omdat je dan een stukje van hun ziel zou wegnemen. Je kunt het zo absurd niet bedenken of ze geloven erin... Wat ik wel mooi vind is dat een begrafenis hier een heel feest is. I.p.v te rauwen om iemand dood, vieren ze het leven dat doe persoon gehad heeft.
Tamale wordt ook wel eens de hoofdstad van de vrijwilligersorganisaties genoemd. Er zijn hier namelijk verschillende organisaties en NGO's. De mensen hier zijn het dus wel gewoon dat er regelmatig vrijwilligers komen. Het is grappig dat ze ook allemaal je vriend willen zijn, want het is "cool" een blanke als vriend te hebben. Het is toch gek hoe zij ons met open armen ontvangen als je ziet hoe er bij ons met vreemdelingen wordt omgegaan? Ze hebben ons niets misdaan en toch worden ze niet vertrouwd en vies bekeken... Oke je kan het ergens toeschrijven als "angst voor het onbekende", want ze komen van ver en zien er anders uit. Maar dat is dan toch omgekeerd ook zo? Terwijl zij ons wel vriendelijk behandelen en perfect vertrouwen. Gisteren ging ik nog een groot pak water kopen en pas toen ik moest betalen merkte ik dat ik mijn portemonee vergeten was. Denk je dat ik terug naar huis moest om mijn portemonee te halen? Nee hoor, ik kreeg dat water gewoon mee en mocht dat geld wel een andere keer brengen. Niet omdat ze dat geld niet nodig hadden, want ze konden het heel goed gebruiken maar omdat ze erop vertrouwden dat ik dat geld wel zou komen brengen. Dat terwijl wij, blanken, hen jarenlang mishandeld en misbruikt hebben... En nog niet eens zo lang geleden; Ghana is nu 50 jaar onafhankelijk. Hun voorouders zijn dus nog slaven geweest en door ons als beesten behandeld... Ik zou het zeker begrijpen moesten zij ons niet vertrouwen of vies aankijken. Maar dat doen ze niet, integendeel! Waar halen sommige het dan in godsnaam vandaan om hen als minderwaardig te beschouwen? Alsof het nog niet erg genoeg is dat dat slavenverleden heeft plaatsgevonden... Ik zou als Belg nooit naar Congo durven denk ik. Niet uit schrik voor hoe ze me zouden behandelen, want ik ben er bijna zeker van dat ze heel vriendelijk zouden zijn, maar ik zou me zo erg schamen... Ik heb er natuurlijk zelf niets mee te maken, maar toch... Enfin er zijn wel meer erge dingen gebeurd in de geschiedenis, daar kunnen we niets aan veranderen. Het is alleen jammer dat sommigen er niets uit geleerd lijken te hebben en nog steeds hetzelfde denken als vroeger...
Nu ben ik nog vergeten vertellen over Mole....Het was een supereravaring!!!
Dit weekend ga ik naar Paga, een plek waar je veel krokodillen kan zien. Dus ik zal je na het weekend zowel over Mole als Paga vertellen.
Tot gauw!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
donderdag 28 oktober 2010
donderdag 21 oktober 2010
Anfaani
Hallo allemaal!
Hier ben ik weer :-)
Na een week niet naar het toilet te hebben gekunnen en een andere week constant diaree te hebben gehad ben ik nu eindelijk wat gestabiliseerd :-)
Ik voel me ondertussen ook al helemaal thuis in mijn hostfamily. Ik kan er in mijn pyjama rondlopen, eten nemen wanneer ik honger heb, in de zetel ploffen na een vermoeiende dag, met de kindjes spelen,...
Ook in het weeshuis heb ik mijn plaatsje ondertussen gevonden. Dat heeft wel een paar dagen geduurd. In het begin wist ik niet zo goed wat ik ervan moest denken en hoe ik me zelf er nuttig kon maken. Om te beginnen is het een ander weeshuis dan datgene waar ze me eerst over verteld hadden. Ik werk nu bij Anfaani's Childrens home, een weeshuis met 12 kindjes. Enfin het zijn niet allemaal weesjes. Het zijn wel allemaal kindjes waarvan de moeder gestorven is, maar meestal hebben ze wel nog een vader maar die kan/wil niet voor hen zorgen. Ze zijn allemaal heel erg klein. Het kleinste baby'tje is nog maar 1 maand en 2 weken oud. Zo klein en koddig! Maar ook wel heel erg zwak. Zoals de meeste kindjes daar.. Zo klein en al zoveel litekens.. In het begin wist ik niet zo goed wat ik er moest doen. Ik hielp wel mee hen te verschonen en papjes te geven, maar voelde me niet erg nuttig. Tot ik na een paar dagen doorhad hoe hard die kinderen om aandacht vroegen.. Ze vinden het geweldig als je met hen speelt, hen aan het lachen brengt terwijl je hen verschoont, of gewoon nog even op je schoot houdt na hun papje... De vrouwen die er vast werken zijn nogal oud. Ze zorgen wel goed voor de kindjes, twee keer per dag worden ze gewassen, krijgen "voldoende" eten, hun lakens worden elke dag verschoond,.. Maar ze zijn meestal te moe om hen echt aandacht te geven. Want vermoeiend zijn de kindjes wel! Je moet ze echt constant in't oog houden. Maar gelukkig slapen ze ook veel :-)
Donderdag hadden we een meeting met alle vrijwillgers van CID Ghana. Het zijn stuk voor stuk hele leuke mensen! Na de meeting zijn we de projecten van CID Ghana gaan bezoeken. Deze lagen allemaal wat meer op het platteland. Het was heerlijk om even uit de drukte van de stad te kunnen ontsnappen en eindelijk de mooie natuur van Ghana te kunnen zien! Vooral de omgeving bij een dam die ze van een waterfilter voorzien hebben, was heel erg mooi!
Ik heb ook een heel leuk weekend gehad. Samen met Sofie en Sabrina, de twee Belgische meisjes en Luk, een hollander die voor CID Ghana werkt, heb ik mijn eerste djembeles gehad. Was erg leuk maar het duurde wel even voor ik eindelijk de juiste ritmes te pakken had! Zaterdagavond zijn we naar een bbq geweest van Luuc, een hollander die hier voor een tijdje woont. Het was heerlijk om nog eens groentjes te kunnen eten! Want dat eten ze hier bijna niet... Doordat het zo gezellig was, was ik de tijd wat uit het oog verloren en toen ik naar huis wou, reden er al lang geen taxi's meer. Ik had het geluk dat Luuc een hangmat aan zijn veranda heeft hangen waar ik in kon slapen. De volgende dag hebben we met zen allen een dagje aan het zwembad doorgebracht. Heeft super veel deugd gedaan! Ik heb er dan ook een mooi kleurtje aan overgehouden :-)
Morgen vertrek ik met Sofie, Sabrina en 2 zweedse meisjes een weekendje naar Mole. Het grootste nationale park van Ghana! Ik kijk er heel erg naar uit en ben benieuwd welke beesten ik zal tegenkomen!
xxxxxxx
Ik denk veel aan jullie!!!
Hier ben ik weer :-)
Na een week niet naar het toilet te hebben gekunnen en een andere week constant diaree te hebben gehad ben ik nu eindelijk wat gestabiliseerd :-)
Ik voel me ondertussen ook al helemaal thuis in mijn hostfamily. Ik kan er in mijn pyjama rondlopen, eten nemen wanneer ik honger heb, in de zetel ploffen na een vermoeiende dag, met de kindjes spelen,...
Ook in het weeshuis heb ik mijn plaatsje ondertussen gevonden. Dat heeft wel een paar dagen geduurd. In het begin wist ik niet zo goed wat ik ervan moest denken en hoe ik me zelf er nuttig kon maken. Om te beginnen is het een ander weeshuis dan datgene waar ze me eerst over verteld hadden. Ik werk nu bij Anfaani's Childrens home, een weeshuis met 12 kindjes. Enfin het zijn niet allemaal weesjes. Het zijn wel allemaal kindjes waarvan de moeder gestorven is, maar meestal hebben ze wel nog een vader maar die kan/wil niet voor hen zorgen. Ze zijn allemaal heel erg klein. Het kleinste baby'tje is nog maar 1 maand en 2 weken oud. Zo klein en koddig! Maar ook wel heel erg zwak. Zoals de meeste kindjes daar.. Zo klein en al zoveel litekens.. In het begin wist ik niet zo goed wat ik er moest doen. Ik hielp wel mee hen te verschonen en papjes te geven, maar voelde me niet erg nuttig. Tot ik na een paar dagen doorhad hoe hard die kinderen om aandacht vroegen.. Ze vinden het geweldig als je met hen speelt, hen aan het lachen brengt terwijl je hen verschoont, of gewoon nog even op je schoot houdt na hun papje... De vrouwen die er vast werken zijn nogal oud. Ze zorgen wel goed voor de kindjes, twee keer per dag worden ze gewassen, krijgen "voldoende" eten, hun lakens worden elke dag verschoond,.. Maar ze zijn meestal te moe om hen echt aandacht te geven. Want vermoeiend zijn de kindjes wel! Je moet ze echt constant in't oog houden. Maar gelukkig slapen ze ook veel :-)
Donderdag hadden we een meeting met alle vrijwillgers van CID Ghana. Het zijn stuk voor stuk hele leuke mensen! Na de meeting zijn we de projecten van CID Ghana gaan bezoeken. Deze lagen allemaal wat meer op het platteland. Het was heerlijk om even uit de drukte van de stad te kunnen ontsnappen en eindelijk de mooie natuur van Ghana te kunnen zien! Vooral de omgeving bij een dam die ze van een waterfilter voorzien hebben, was heel erg mooi!
Ik heb ook een heel leuk weekend gehad. Samen met Sofie en Sabrina, de twee Belgische meisjes en Luk, een hollander die voor CID Ghana werkt, heb ik mijn eerste djembeles gehad. Was erg leuk maar het duurde wel even voor ik eindelijk de juiste ritmes te pakken had! Zaterdagavond zijn we naar een bbq geweest van Luuc, een hollander die hier voor een tijdje woont. Het was heerlijk om nog eens groentjes te kunnen eten! Want dat eten ze hier bijna niet... Doordat het zo gezellig was, was ik de tijd wat uit het oog verloren en toen ik naar huis wou, reden er al lang geen taxi's meer. Ik had het geluk dat Luuc een hangmat aan zijn veranda heeft hangen waar ik in kon slapen. De volgende dag hebben we met zen allen een dagje aan het zwembad doorgebracht. Heeft super veel deugd gedaan! Ik heb er dan ook een mooi kleurtje aan overgehouden :-)
Morgen vertrek ik met Sofie, Sabrina en 2 zweedse meisjes een weekendje naar Mole. Het grootste nationale park van Ghana! Ik kijk er heel erg naar uit en ben benieuwd welke beesten ik zal tegenkomen!
xxxxxxx
Ik denk veel aan jullie!!!
dinsdag 12 oktober 2010
In de ban van Ghana
Hier ben ik dan, in het verre en vooral warme Ghana!
Alles is hier zo anders, de natuur, de mensen, de cultuur,... Zelfs smaken, kleuren, klanken, geuren, ... lijken anders. En toch voel ik me hier al helemaal thuis...
Het is toch gek hoe snel ne mens zich aanpast he? Ik ben hier nu nog maar een paar dagen en ik eet al een of ander slijmerig soepeke met een beetje smakeloos deeg, uiteraard met mijn handen en op de grond zittend alsof ik geen pasta's of durums ken... Ook wassen doe ik moeiteloos met een emmer water alsof ik nooit van het bestaan van een douche of bad heb afgeweten.. En denken doe ik ondertussen al volledig in het Engels!
Het leven hier klinkt nu misschien wel heel primitief maar dat valt eigenlijk heel goed mee. Tamale is een redelijk grote stad, ik verblijf ook in een redelijk groot huis waar ik mijn eigen kamer heb.
Het gastgezin waar ik verblijf is trouwens super! Stella, mijn "hostmother" is heel lief en vriedelijk. Alfred, mijn "hostfather" ook. Hij is trouwens dokter en werkt in het ziekenhuis achter de hoek, dus maak u geen zorgen, ik zit hier veilig :-) Ze hebben twee kinderen, Isabella (5) en Elton (2) en er logeert ook een nichtje, Rahima (9). Ze zijn alledrie super! De eerste dag was wel wat onwennig, ik kwam 's avonds laat aan (na die lange busrit, mannekelief; 14u aan een stuk ben ik dooreengeschud geweest...) en toen kreeg ik mijn eerste Ghanese gerecht voorgeschoteld. Bweuk... Ik voelde me super onbeleefd en onvriendelijk want hun eten betekent heel veel voor hun en je merkte dat ze hard hun best gedaan hadden.. Maar hoe graag ik ook wou en hoe hard ik ook probeerde ik kreeg dat echt niet binnen... (Lotteke, gij zou dees ni overleven denk ik...)
Gelukkig was de volgende dag was veel leuker. Stelle heeft fotoalbums van de kinderen laten zien, en 's avonds hebben we lang buiten zitten praten, was heel gezellig. Ik weet niet meer hoe we erop kwamen maar ineens ging het over Michael Jackson en voor ik het wist zaten we samen "heal the world" te zingen!!! Super toch :-)) Ook met mijn "broertje" en "zusjes" ( Rambo en Lotte; no offence, jullie zijn onvervangbaar ;-)) heb ik me al goed geamuseerd. Samen water gaan halen, spelen, lachen, haar kammen,... heel leuk!
Vandaag ben ik met Jemima, de stad wat gaan verkennen. Jemima werkt voor CID Ghana, de organisatie die mij geplaatst heeft. Zij is ook degene die mij op de luchthaven is komen afhalen. Ze is super grappig trouwens, heb mij er al goed mee geamuseerd. Ze doet me heel erg denken aan die een actrice van Sister's act, hoe heet die ook alweer? (Oewetdienawer ;-)). In een andere film is ze een stewardess, iets met Whoop en berg... Ook de andere mensen die op CID Ghana Office werken zijn heel vriendelijk.
Ik ben hier nu in het internetcafe met twee andere Belgische meisjes, Sofie en Sabrina. Zij doen hier ook vrijwilligerswerk bij CID Ghana en blijven tot januari. Ik vind het wel tof dat zij hier ook zijn! Het is leuk om af en toe Nederlands te kunnen praten en ervaringen uit te wisselen enal. We hebben al afgesproken dat we in het weekend regelmatig uitstapjes gaan doen samen. Donderdag is er een bijeenkomst op CID Ghana office, dus dan zie ik de andere vrijwilligers.
Morgen ga ik eindelijk het weeshuis waar ik ga werken bezoeken. Enfin dat hoop ik toch, want organisatie is niet de sterkste kant van de Ghanees... Ik zou gisteren en eergisteren zogezegd ook al het weeshuis gaan bezoeken. Maar nu heb ik in ieder geval wel rustig de tijd gehad om het hier wat te verkennen en me klaar te maken voor de komende maanden. Heb een simkaart gekocht, Ghanese kleren laten maken, de lokalen taal en gewoontes wat bestudeert,.... Morgen nog een fiets kopen en een workshop Afrikaans dansen en djembee en dan ben ik er helemaal klaar voor :-)
Tot snel!
Vele kusjes en een dikke knuffel...
xxxxxxxxxxxxxx
Merel
Alles is hier zo anders, de natuur, de mensen, de cultuur,... Zelfs smaken, kleuren, klanken, geuren, ... lijken anders. En toch voel ik me hier al helemaal thuis...
Het is toch gek hoe snel ne mens zich aanpast he? Ik ben hier nu nog maar een paar dagen en ik eet al een of ander slijmerig soepeke met een beetje smakeloos deeg, uiteraard met mijn handen en op de grond zittend alsof ik geen pasta's of durums ken... Ook wassen doe ik moeiteloos met een emmer water alsof ik nooit van het bestaan van een douche of bad heb afgeweten.. En denken doe ik ondertussen al volledig in het Engels!
Het leven hier klinkt nu misschien wel heel primitief maar dat valt eigenlijk heel goed mee. Tamale is een redelijk grote stad, ik verblijf ook in een redelijk groot huis waar ik mijn eigen kamer heb.
Het gastgezin waar ik verblijf is trouwens super! Stella, mijn "hostmother" is heel lief en vriedelijk. Alfred, mijn "hostfather" ook. Hij is trouwens dokter en werkt in het ziekenhuis achter de hoek, dus maak u geen zorgen, ik zit hier veilig :-) Ze hebben twee kinderen, Isabella (5) en Elton (2) en er logeert ook een nichtje, Rahima (9). Ze zijn alledrie super! De eerste dag was wel wat onwennig, ik kwam 's avonds laat aan (na die lange busrit, mannekelief; 14u aan een stuk ben ik dooreengeschud geweest...) en toen kreeg ik mijn eerste Ghanese gerecht voorgeschoteld. Bweuk... Ik voelde me super onbeleefd en onvriendelijk want hun eten betekent heel veel voor hun en je merkte dat ze hard hun best gedaan hadden.. Maar hoe graag ik ook wou en hoe hard ik ook probeerde ik kreeg dat echt niet binnen... (Lotteke, gij zou dees ni overleven denk ik...)
Gelukkig was de volgende dag was veel leuker. Stelle heeft fotoalbums van de kinderen laten zien, en 's avonds hebben we lang buiten zitten praten, was heel gezellig. Ik weet niet meer hoe we erop kwamen maar ineens ging het over Michael Jackson en voor ik het wist zaten we samen "heal the world" te zingen!!! Super toch :-)) Ook met mijn "broertje" en "zusjes" ( Rambo en Lotte; no offence, jullie zijn onvervangbaar ;-)) heb ik me al goed geamuseerd. Samen water gaan halen, spelen, lachen, haar kammen,... heel leuk!
Vandaag ben ik met Jemima, de stad wat gaan verkennen. Jemima werkt voor CID Ghana, de organisatie die mij geplaatst heeft. Zij is ook degene die mij op de luchthaven is komen afhalen. Ze is super grappig trouwens, heb mij er al goed mee geamuseerd. Ze doet me heel erg denken aan die een actrice van Sister's act, hoe heet die ook alweer? (Oewetdienawer ;-)). In een andere film is ze een stewardess, iets met Whoop en berg... Ook de andere mensen die op CID Ghana Office werken zijn heel vriendelijk.
Ik ben hier nu in het internetcafe met twee andere Belgische meisjes, Sofie en Sabrina. Zij doen hier ook vrijwilligerswerk bij CID Ghana en blijven tot januari. Ik vind het wel tof dat zij hier ook zijn! Het is leuk om af en toe Nederlands te kunnen praten en ervaringen uit te wisselen enal. We hebben al afgesproken dat we in het weekend regelmatig uitstapjes gaan doen samen. Donderdag is er een bijeenkomst op CID Ghana office, dus dan zie ik de andere vrijwilligers.
Morgen ga ik eindelijk het weeshuis waar ik ga werken bezoeken. Enfin dat hoop ik toch, want organisatie is niet de sterkste kant van de Ghanees... Ik zou gisteren en eergisteren zogezegd ook al het weeshuis gaan bezoeken. Maar nu heb ik in ieder geval wel rustig de tijd gehad om het hier wat te verkennen en me klaar te maken voor de komende maanden. Heb een simkaart gekocht, Ghanese kleren laten maken, de lokalen taal en gewoontes wat bestudeert,.... Morgen nog een fiets kopen en een workshop Afrikaans dansen en djembee en dan ben ik er helemaal klaar voor :-)
Tot snel!
Vele kusjes en een dikke knuffel...
xxxxxxxxxxxxxx
Merel
Abonneren op:
Posts (Atom)