Madame Mary is born!

Hoi allemaal,

Hoe is het daar in het belgenlandje? Heb gehoord dat het weer verscrikkelijk is? Hier wordt het enkel maar warmer en warmer... Bij deze dus een beetje warmte vanuit Ghana!

Mijn eerste maand zit er al op hier... Het is allemaal zo snel gegaan! In het begin had ik soms wel momenten dat ik naar mijn terugkomst aan het aftellen was. Ik dacht vaak aan wat ik hier allemaal niet had. Maar nu we plots al zover zijn, heb ik schrik dat het hier veel te snel gedaan gaat zijn! Er is hier zoveel dat ik ga missen... Ik probeer nu om van elke seconde te genieten want voor ik het weet is het voorbij... En jullie kan ik binnekort nog zoveel zien als ik (en jullie) wil(len) :-)

Ik heb heel wat te vertellen over mijn werk!
Vandaag heb ik mijn laatste dag in het weeshuis gewerkt en begin maandag les te geven in een school...
Klinkt voor sommigen misschien heel onverwacht maar ik heb er lang over nagedacht en ben blij de beslissing te hebben genomen. Ik had al gezegd dat ik een dubbel gevoel had bij het weeshuis maar dat ik dat niet zo goed kon uitleggen. Na er nu een maand gewerkt te hebben, heb ik het eindelijk wat kunnen plaatsen.

In het begin was het sowieso wat aanpassen. Ze gaan hier heel anders met de baby'tjes om dan wij in Belgie (en wss Europa) doen. Het fysiek contact is ten eerste al zo anders... Wij nemen hen heel voorzichtig op en leggen hen zachtjes neer, maar zij nemen een baby'tje gewoon aan een arm op slingeren die op hun rug of in hun bedje. Ook fysieke straffen zijn hier heel normaal... Dat was echt verschrikkelijk om te zien de eerste keer... Het is ook voor mij heel moeilijk omdat zij het gewoon zijn zo gestrafd te worden... Als ze iets verkeerd doen krijgen ze slaag... Dus het was in het begin soms wel moeilijk om hen naar mij te laten luisteren omdat ik ze niet sloeg... Ik moet bekenen dat ik op den duur zelf ook wel wat anders met de kindjes begon om te gaan. Als ze ergens aankwamen waar ze niet aan mochten komen, dan trok ik hen bv. met een stevige ruk terug. Echt slaan heb ik natuurlijk nooit gedaan maar toch, ik denk dat jullie rare ogen zouden trekken als jullie me zo bezig zouden zien met een baby'tje van bij ons...

Ook hun manier van communiseren is helemaal anders... Ipv van iets te vragen zeggen ze je gewoon wat je moet doen. Change her, feed him, do this, do that....In het begin was het niet leuk om constant bevelen te krijgen maar dat is nu eenmaal gewoon hun manier van communiceren. Op den duur klinkt zo'n bevel als een gewone beleefde vraag :-) Ook met de kindjes is hun manier van communiceren heel anders. Er is zo weinig interactie... Als ze bv iemand aan het wassen of verschonen zijn vergeten ze precies dat ze met een levend wezen te maken hebben...

Sommige dagen waren er wel heel leuk. De sfeer in het weeshuis hing er eigenlijk vooral vanaf wie er werkte. Ik bedoel niet de vrijwilligers maar de vaste vrouwen... Sommige vrouwen dansten en zongen samen met ons en de kinderen en liepen een hele dag vrolijk rond. Maar anderen waren zo nors en kortaf... Je moet ook altijd naar ze luisteren, als je iets uit jezelf doet is het nooit goed. Bv. Er was een kindje aan het wenen in zijn bedje en ik ga er naartoe om te zien of die kaka gedaan heeft. Hij had idd kaka gedaan dus ik pak die op en wil die gaan verschonen. Roept er een van de vrouwen naar me: "put him back". Ik leg dan uit dat dat kindje kaka gedaan heeft en dat die open wondjes op zijn billetjes heeft en dat dat dus wss heel hard pikt, maar nee hoor, het antwoord is weer: "no just put him back, we will change him if all the children are awake" Ocharme dat manneke, ik heb hem dan teruggelegd maar had zo'n medelijden met hem.. Oke je moet kindjes niet altijd pakken als ze wenen want dan weten ze dat je ze gaat pakken als ze wenen, maar bij deze merkte ik echt dat hij zoveel pijn had... Hij bleef maar wenen en wenen dus ik ben dan uiteindelijk toch naar hem toegegaan en heb hem verschoont. Zijn poepje lag inderdaad helemaal open en de wondjes waren zelfs aan het bloeden, niet moeilijk dat dat kind weende! Achteraf waren ze aan het roepen op mij en aan het zeggen dat ik naar hen moest luisteren als ze iets zeiden.... Een andere keer was ik een kindje een beker pap aan het geven en een ander kindje werd jaloers en sloeg de beker uit mijn handen... Heel de vloer hing vol met pap en de kindjes vlogen er direct allemaal op af. Ik ben dan snel gaan zoeken naar een vod maar vond er niet direct een, dus heb ik een handdoek gepakt. Begonnen ze er weer een heel drama te maken omwille van die handdoek... Oke een handdoek wassen en drogen duurt langer dan een vod, maar de kindjes waren net allemaal gewassen en hadden propere kleren aan dus als ik die handdoek niet gepakt had hadden we veel meer was gehad... Maar nee hoor, dat maakt niet uit. Soms zijn ze zo onlogisch en kortzichtig... Ze willen maar niet aannemen dat er waarheid zit in wat je zegt... Ze begrijpen die link met de kleren ook niet, dat heeft er voor hen totaal niets mee te maken... Sommige dagen waren dus heel frustrerend. Maar ik legde me er bij neer dat niet alle dagen even leuk waren en dacht vooral aan de kindjes.

De kindjes zelf zijn echt fantastisch... Zo schattig en vrolijk... In het begin waren er 12 kindjes. Maar nu zijn de oudste, een drieling, opgehaald door hun tante. Ik ben super blij voor hen maar kan er toch niet zo goed bij waarom die tante nu wel voor hen kan zorgen en in het begin niet... Dat had de kinderen twee jaar in het weeshuis bespaard. Maarja je weet natuurlijk nooit wat er achter zit, miss is haar financiele situatie wel verbeterd... Er vragen over stellen wordt hier ook helemaal niet geaprecieerd. Als je vraagt naar de achtergrond van de kindjes antwoorden ze heel vaag. Enfin miss is het maar beter dat ik het niet weet. En gelukkig zijn de kindjes nog zo jong dus weten ze het wss zelf ook niet.

Nu zijn er dus nog 9 kindjes over.
Je hebt Peter, dat is de jongste. Hij is ondertussen al twee maand en al zo hard gegroeid! Toch is zijn voetje nog steeds even groot als mijn duim... Deze week heeft hij voor de eerste keer gelachen, was zo bijzonder om te zien :-)
Dan heb je een tweeling; Josiah en Joel. Ze zijn 5 maand en hebben zoooo'n mooie lach :-) Ze lijken heel hard op elkaar maar je ziet het verschil doordat de ene wat groter is dan de andere. Toch noemt bijna iedereen hen "the twins". Er zijn maar weinig mensen die hen uit elkaar kunnen houden en ze krijgen daardoor bijna nooit hun naam te horen. Ze weten dus zelf niet wat hun naam is... Dat deed me denken aan de poster die bij onze huisdokter in de wachtkamer hing. Er stond iets op van "over het kind dat dacht dat zijn naam jij was". Ik heb er vroeger veel over nagedacht maar snapte niet echt wat ze ermee bedoelden, nu weet ik het dus...
Er zit ook een jongetje van ongeveer 6 maanden, Joshua. Hij is bijna altijd vrolijk en lacht heel veel. Maar als hij zijn papje krijgt spuugt hij alles weer uit....
Dan heb je Victoria, zij is ongeveer 10 maanden. Ze is wel nog heel klein doordat ze te vroeg geboren is. je merkt dit aan veel dingen. Ze kijkt bv heel vaak scheel, maar ze zeggen dat dat nog in orde gaat komen. Ook haar oren zijn niet helemaal in orde...
Mona is een meisje van 9 maanden, maar al veel groter dan Victoria. Ze weent heel veel om aandacht en wil constant gepakt worden... Ze noemen haar hier daarom "the queen".
Albertha, is ongeveer 1,5 jaar oud. Ze is gedraagt zich als een echt mevrouwtje dus noemen we haar "little miss". Ze speelt altijd samen met Nathan, hij is ietje ouder dan haar. Ze kruipen soms zelfs bij elkaar in bed en dan geven ze elkaar kusjes :-) Daarom noemen ze hen "wife and husband.
Nathan zelf, moet je goed in't oog houden, hij durft nogal veel...Als hij iets verkeerd doet en ik boos word op hem, komt hij direct naar me toe om kusjes en knuffels te geven, een echte womanizer!

De kindjes zijn allemaal veel voor me gaan betekenen en ik wou er blijven werken voor hen. Tot ik een keer een kindje op de schoot had en iemand me zei: "put him on the floor". Ik vroeg dan waarom en dit was een lieve mevrouw dus ik kreeg een antwoord. Ze zei dat het kindje anders na mijn vertrek heel de tijd zou wenen om gepakt te worden. Toen begon ik er aan te twijfelen of het wel goed was dat er vrijwilligers naar die plek kwamen. Ze had gelijk, ik mocht hen niet te veel aandacht en liefde geven anders zou het voor hen na mijn vertrek nog veel moeilijker zijn dan voordien. Elk kind verdient liefde en aandacht maar is het niet makkelijker te leven zonder als je niet weet wat het is? Hier heb ik lang over zitten nadenken en ergens vorige week had ik besloten dat ik er wou stoppen met werken. Ik heb super veel medelijden met de kindjes en wou hen echt niet in de steek laten maar ik dacht dat ik mezelf ergens anders nuttiger kon maken en dat het beter zou zijn voor de kindjes...Ik had het heel moeilijk met die beslissing... Ik hoop uit de grond van mijn hart dat al die kindjes goed gaan terechtkomen en dat ze een toekomst hebben. Ik had zelfs 's nachts in mijn droom een kei goed plan bedacht om hen allemaal te ontvoeren en persoonlijk een goed gezin voor hen te zoeken :-) Maar de volgende ochtend bleek er jammer genoeg niets veranderd te zijn. Ik heb dan besloten om met mijn organisatie te gaan praten en hen te zeggen dat ik ander werk wou.

Dan kwam ik er de volgende dag terug en voelde ik dat ik toch nog geen afscheid wou en kon nemen van de kindjes. Ik bedacht dat ik ook met de kindjes kon spelen terwijl ze op de grond zaten ipv hen te pakken. Zo dat ze niet al te gewoon zouden raken aan fysiek contact. En dat ik nog steeds veel tegen hen kon praten zodat zij ook zouden leren praten.. En dat ik hen kon helpen hun evenwicht te vinden en hen kon leren recht te zitten en lopen,... Ik kon hen stimuleren dingen te leren zonder hen echt te vertroetelen en liefde te geven... Maar toch voelde ik me niet volledig tevreden. We werken in shifts, ofwel heb je een ochtendshift ofwel een namiddagshift, waardoor ik dus nog veel vrije tijd heb. In het begin was dat leuk maar nu we een maand verder zijn heb ik het gevoel dat ik mezelf niet ten volle nuttig maak hier en dat ik meer wil doen.

Toen ik Liens stageplaats ben gaan bezoeken, een school voor kinderen met een verstandelijke beperking, besefte ik dat ik eigenlijk toch nog steeds graag zou lesgeven zoals ik in het begin van plan was. Ik bedacht dan dat ik in het weeshuis kon vragen of ik altijd de namiddagshift mocht doen zodat ik in de voormiddag op een school kon werken. Maar Razak, de baas, maakte daar een groot probleem van... Op mijn contract stond dat ik in shiften zou werken en dat moest ik dus ook doen. Als ik dan vroeg of hij dat contract niet kon aanpassen of een nieuw kon maken reageerde hij dat je contracten niet kan aanpassen. Dat is een soort belofte die je aan God doet en die mag je niet verbreken... Als ik hem dan zei dat er op dat contract veel dingen stonden die niet juist waren zoals de uren van de shifts, dat ik ook op zaterdag werk terwijl ik enkel in de week werk. En vooral dat er bij mijn gegevens mijn geboortedatum staat en op het eind van het contract "Ik verklaar hierbij dat ik 21 ben" gevolgd door mijn handtekening... Maar dat heeft er dan weer niets mee te maken, dat is iets totaal anders.... Ik wist niet goed of ik er dan nog wou blijven werken als ik het niet mocht combineren met een school. Maar dan kwam er een nieuwe vrijwilliger bij het weeshuis, Mary. Ik legde haar mijn situatie uit en zei vertelde me dat zij enkel in de ochtend wou werken omdat ze ver woont en 's avonds in de donker niet alleen naar huis wil. Ik kreeg nieuwe hoop en vandaag ben ik samen met haar en iemand van mijn organisatie terug naar Razak gegaan. Ik zei hem dan dat Mary enkel 's ochtends wou werken dus dat dat perfect uit kwam. Hij zei dan dat dat onmogelijk was. Ik vraag hem dan waarom en daar kon hij geen antwoord op geven. Dan begint hij ineens te stijgeren en te roepen dat hij de baas is en ik niet moet zeggen wat hij moet doen. Ik mocht al heel blij zijn dat hij een toegeving had gedaan dat ik niet op zaterdag moest werken en mij geholpen heeft door mij te laten werken terwijl ik geen 21 ben. Nu begon ik ook kwaad te worden, ik zei dat ik hem niet vertelde wat hij moest doen, dat ik hem gewoon iets voorstelde, en dat hij niet degene was die mij hielp maar dat ik degene ben die daar vrijwillig kom werken en dat hij blij moest zijn met de 5 dagen die ik wel werkte... Ja daar kon hij helemaal niet tegen en begon weer te roepen... Ik heb heb dan gezegd; oke, goed dan stop ik met werken en ben het kantoor uitgegaan. Jemima, van mijn onragnisatie kwam me dan achterna en ik begon te wenen omdat ik besefte dat dat ook het afscheid met de kindjes zou betekenen. Jemima reageerde super en is terug Razaks kantoor binnengegaan. Ze heeft hem dan gevraagd of ik nog af en toe mocht langskomen om de kindjes te zien en na lang discussieren heeft hij toegestemd.
Ik moest dus nog niet echt definitief afscheid van de kindjes nemen maar toch was het niet makkelijk om daar te vertrekken... Ik heb die mannekes een maand lang elke dag gezien....

Ik voelde me er echt niet goed bij. Jemima merkte dit en stelde voor om dezelfde dag nog naar een school te gaan kijken. De school met de kinderen met een verstandelijke beperking was wat ver en het was ook niet zeker dat we alles op tijd zouden kunnen regelen. We hebben een andere school, vlakbij mijn huis, gevonden waar ze een grote behoefte hebben aan leerkrachten maar geen geld om er aan te nemen. Ik denk dus zeker dat ik mezelf daar nuttiger kan maken dan in het weeshuis. En de sfeer was er super... Er liepen direct een hele hoop kinderen op me af en de mensen daar waren heel vriendelijk en dankbaar. Ik voelde me er heel welkom en besloot direct dat ik daar wou werken. Maandag ga ik er beginnen als "Madame Mary" en de kindjes zeggen soms ook "Mother Mary" :-) En ook voor mezelf wordt het een grote uitdaging om les te geven. Ik ben heel blij de beslissing te hebben genomen. Als ik nog een maand in het weeshuis was blijven werken had ik er achteraf spijt van gehad en niet met een geheel tevreden gevoel op deze reis kunnen terugkijken. Maar ik ben ook blij dat ik een maand in het weeshuis gewerkt heb, en de fantastische kindjes heb leren kennen. Ik kijk er dus zeker niet met spijt op terug. Ben dankbaar dat ik deze ervaring gehad heb, en ben blij dat er nog een volgende komt :-)


Ik voel me er dus zeker niet slecht bij. Maar het was een heel bewogen dag vandaag... Ik heb voor de moment barstende koppijn, door de vele verschillende emoties.... Maar het doet goed alles even te hebben kunnen vertellen :-) Het is voor jullie heel veel om lezen en misschien niet allemaal even interessant maar het is hetgeen dat er op dit moment in mijn hoofd omgaat en wat ik met jullie wou delen....

Morgen ga ik samen met Sabrina, Sofie (de twee belgische meisjes), Kate (USA) en Garry (Ierland) naar Kintampu. Een plek waar je watervallen kan zien. De watervallen zelf zouden niet zo spectaculair zijn maar het gaat enorm deugd doen om weer even in de mooie natuur te kunnen zitten en mijn hoofd even leeg te maken. En zondag ga ik voor de eerste keer mee naar de kerk met mijn "familie". Ben benieuwd! :-D

Ik hou jullie ook zeker op de hoogte van hoe het is op de nieuwe werkplaats!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx